اما واقعیت آن است که سالها بود صدیقی فراموش شده بود مثل خیلی‌های دیگر از هم‌بازی‌هایش که اصلاً این خاصیت سینماست که پرده وقتی پایین می‌آید از سر در سینما تو هم پایین آمده‌ای تا وقتی دیگر که نوبتت شود باز هم بروی آن بالا!

اما انتشار یک عکس هر چند با کمی عجله در قضاوت، این سوال را در ذهن مخاطبان دیروزش بوجود اورد که فرامرز مایه‌دار یا بدهکار! ؛ چرا اینقدر پیر شده ؛ کجا بود تا حالا ؛ اصلاً چرا دیگر نیست!

این یعنی ایشان اگر مسیر زندگی را درست انتخاب می‌کرد و مثلا می‌رفت سراغ سیاست و نه هنر ؛ تازه با همین سن، سه سال دیگر جا داشت تا در انتخابات کاندیدای مجلس بشود و چهره‌اش شاید کمی پیرتر از چهار دهه‌ی پیش؛ اما همچنان همان چهره بود ؛ پر انرژی و آشنا و شاید هم تازه کمی جوان‌تر!

تازه این جماعت هنرمند چون ذاتاً دل لطیف و مهربانی دارند وقتی وارد سیاست می‌شوند خیلی مهربان می‌شوند ؛ مصوباتشان هم مهربانانه است و یکهو دیدی مثلاً مصوب کردند: ” ملت حق دارند پنجشنبه‌ها هرچقدر خواستند از عابربانک بردارند به حساب دولت “

فرامرز خودش خراب کرد که از همان روز اول راه را اشتباه رفت که اگر بجای هنر رفته بود وارد سیاست شده بود الان شاید استاندار ویژه‌ای بود برای خودش ؛ یا مثلا رئیس مجلس بود با حفظ سمت عضو هیات مدیره‌ای و ده شغل دیگر هم داشت و آدم هم تا وقتی که شغل دارد مگر پیر می‌شود!؟

فرامرز اشتباه کرد رفت سراغ هنر البته کمی هم بدشانس بود که در عصری سینما را انتخاب کرد که پولش مثل الان نبود که جلف‌ترین فیلم سالش ، پرفروش ترین فیلم یک دهه‌ی اخیر باشد!