آنوقت ما یادمان می‌رود که آن ۱۹۶ هزار و ۸۳۷ شهید دوران دفاع مقدس همسایه‌های ما بودند ، از جنس ما بودند، با تمامی حالات زمینی ما که تنها فرقشان با ما این بود که در یک بزنگاه تاریخی به وقت دفاع از خاک ، رگ گردشان غیرتی شد و تک تک سلول‌های وجودشان بی‌قرار و آنجا بود که تصمیم گرفتند “بی‌تفاوت” نباشند و بی‌تفاوت نبودن یعنی شروع تغییر ، شروعی که اگر در مسیر آگاهی باشد پایانش قطعاً سعادت است.

“محمد” تنها ۳۴ داشت ، آقازاده‌ای بود از خانواده حاجری در حال آبیاری زمین پدری که متوجه آتش‌سوزی در خانه‌ی همسایه می‌شود برای نجات جان پیرمرد و پیرزن به دل آتش می‌زند اما آتش بی‌رحم است و به محمد امان نمی‌دهد…..

امام على عليه السلام می‌فرماید كسى كه ايثار كند ، سزامند نام بردارى به فضيلت است و امروز نام بردن از محمد اول و آخر فضیلت‌هاست.

ما اتفاقاً باید بنویسیم محمد که بود ، باید صبح تا شب تصویر محمد حاجری را نگاه کنیم ببینیم تیپ و قیافه‌ی محمد هیچ فرقی با سایر جوانان این دیار نداشت مثل تیپ بسیاری از ایثارگران دوران جنگ که اگر با ظاهر قبل از انقلاب امروز به ما مراجعه می‌کرد تاییدصلاحیتش شاید قدری با تردید صورت می‌گرفت!

تیپ ایثارگران ، تیپ خاصی نیست، ایثارگر مثل همه‌ی ماست تنها یک فرق بزرگ با ما دارند آن هم “بی‌تفاوت” نبودن است.

بی‌تفاوت نبودن اگر در جاده‌ی آگاهی باشد شروع تغییر است و پایان این شروع قطعاً سعادت است.

ما ملتی هستیم پر از محمدها که درد بزرگ این است تا به آتش نزنند فضایلشان دیده نمی‌شود اما هستند و این ندیدن‌های ما نمی‌تواند منکر وجود چنین مردان و زنانی در کشورمان باشد.

محمدحاجری جوان اهل لرستان بی‌شک امروز در نگاه مردم ایران یک قهرمان است و چه افتخاری بالاتر از این که در جوانی پایان راهت ایستادن بر سکوی نامداری و قهرمانی و ماندگاری باشد.

ابوذربابایی‌زاده