اینکه ارسطو می‌گوید «پول درآوردن یک اجبار است و ثروت ظاهراً آن مورد مطلوبی نیست که به دنبال آن هستیم، زیرا این ثروت صرفاً به خاطر چیز دیگری مفید است» ریشه در نفس گرم او دارد ورنه پول درآوردن اجبار است و زندگی چیزی غیر از جمع کردن ثروت نیست، غیر از آن ،شعارهایی است در عالم آرمانی معلوم نیست چه میزان دست یافتنی باشد ،آنهم در مسیری که همه‌ی آدم‌هایش یاد گرفته‌اند سبقت بگیرند برای رسیدن به ثروت!

سال ۱۴۰۲ ، سال شرمندگی سوپرمن‌های ایرانی بود!

از انان که شب‌ها به وقت خفتن هرچه رنج است را با خود به بستر می‌برند تا شاید صبح ، همه چیز تمام شده باشد و خوشبختی سر برسد اما در زمین گرد ، در اینجا وطن من، صبح با شب خیلی تفاوتی ندارد که صبح مثل شب گرانی بیداد می‌کند و زندگی زار می زند!
این وسط سوپرمن های دیگری هم داشتیم که لیست صدای ملت را بستند و گفتند قادرند مردم را بار دیگر قانع کنند که زمین بازی را از حریف ناکاربلد پس بگیرند و به باتجربه‌ها بدهند غافل از آنکه آن ۳۶ میلیون نفر هنوز فکر می‌کنند با خانه‌نشینی اوضاع بهتر می‌شود نسخه‌ای که البته سه سال است جواب نداده است و تنها صندلی‌ها را دودستی به جماعتی سپرده است که همه سوابقشان در اجرای ، مجری‌گری تلویزیون بوده است.
اینکه راه اصلاح این وضعیت نابسامان چیست ظاهرا ما کوچک‌ترها خیلی حق اظهارنظر نداریم و عقلای دو جریان سیاسی در حال نسخه پیچی هستند و این وسط شرمندگی می‌ماند برای سوپرمن‌های معمولی، کارگرهای از نفس افتاده و کارمندهای گرفتار خرج زندگی!
تیرآخر به سال ۱۴۰۲ اما توسط مخبر شلیک شد وقتی اعتراف نمود کنترل بازار به دست دولت نیست و حال باید دید اصناف چه میزان ملت را درک می کنند!
باید نشست و با استقرار مجلس صفرکیلومتر جدید و دولت صفرکیلومتر فعلی به سبقت قیمت‌ها از جیب مردم نگاه کرد، به سبقت دلار از ریال خودمان به سبقت آقازاده‌ها از معمولی‌زاده‌ها!
سوپرمن‌های شرمنده این وسط گویا سهمشان تنها همان یارانه‌ای است که با هزار و یک منت هر ماه به جیبشان ریخته می شود غافل از آنکه این رقم ناچیز هیچ دردی از دردهایشان را درمان نمی کند.
سال ۱۴۰۳ نیز در پیش است و هیچ نشانه ای از بهبود اوضاع نیست و ظاهرا قرار است بنشینیم و ببینیم تمام منتقدان دولت های پیشین ، که حالا با هم یک جا جمع شده اند قرار است چه گلی برسمان بزنند