راستش را بخواهی وحشتناک است اینکه فکر کنیم ما در حال عقب ماندن از نسلی هستیم که خیلی عجله دارد برسد به فردا و آنهم در شرایطی که ما همچنان در حسرت دیروز هی بر زانو می‌زنیم و می‌گوییم: ای داد!

اصلاً خداراشکر به لطف مدل توسعه در کشورم، اینجا با سایر نقاط کثیف دنیا فرق دارد و این عقب‌ماندگی ما چندان به چشم نمی‌آید!

مثلاً فکرش را بکن‌ الان بعد از کشورهایی مثل لتونی ، باهاما، لبنان، مالت ، ترینیدادوتوباگو در بحث سرعت اینترنت، ایران در رده ۱۳۷ هست ، آنهم از ۱۷۵ کشور ، خب اینها لطف مملکت است به ما ، ورنه اگر این نسل جدید کمی بیشتر از اینی که هست آگاه شوند ، والله امان دفاع کردن را هم به ما نمی‌دادند از بس پدر مادر ما متهمیم!

توی راه مدرسه یکبار رضا ، یک گیاه خشک را از زمین کند و گفت ببین این ساعت طبیعت است!
گفتم یعنی چی!؟
گفت نگاه کن!
تف انداخت روی زمین ، گیاه خشک را گذاشت توی خاک تُفی! گیاه یک چرخ زد!
من هم امتحان کردم گیاه نچرخید!
گفتم نچرخید!
رضا مجدداً امتحان کرد چرخید!
آنروز فکر کردم آب دهان رضا بی‌تاثیر نبود در حرکت این ساعت طبیعت، تا اینکه یکبار بعدها در بزرگسالی از سر بیکاری یک تکه خار خشک را امتحان کردم، یهو چرخید ، آنجا به اطلاعات زیست‌محیطی رضا شک کردم !

خب حالا تو حساب کن این نسل بزرگ شود بفهمد هرچه ما گفتیم حرف مفت بوده ، مثلا بگوید مگر شما نگفتید برای بوئیدن بوی گل نسترن چه سفرها کرده‌اید،مگر نگفتید برای آنکه ایران خانه خوبان شود،رنج دوران برده‌اید !؟
بگوییم بلی
بگویند بی‌خود ، پس کو!؟
بگوییم چی، گل نسترن!؟
بگویند گل نسترن برا چیمه! خانه خوبانت کو!؟
خب شما بفرما آنروز ما چه نشان آنها بدهیم !؟

اینها که درکی هم از نوستالژی ندارند من ببرمشان ، کوچه پشتی راه‌آهن ، ان درب سبز کوچک را اگر باشد نشانش بدهم بگویم: من اینجا یک چیزهایی جا گذاشتم!

اینها که البوم عکس نگاه نمی‌کنند
اینها که داریوش دوست ندارند
اینها اصلاً واسه خاطره که بغض نمی‌کنند

اینها بغضشان واسه گذشته نیست

اینها هرچی بغض دارند از امروزه!
از فردا!