این نیست که صرفاً به بهانه‌ی ذاتی بودن برخی عیوب ، فرد را از هرگونه تلاش برای بازگشت به تنظیمات کارخانه ناامید کنیم، که در لحظه‌ی پیدایش موجودات، هیچ ذره‌ای از عناصر ناخالصِ زشتی و سیاهی وجود نداشته و هرچه در این نقطه‌ی حیات به نام ناپاکی در وجودمان پدیدار گشته، در طی مسیر رشد و توسط خودمان جذب و پرورش یافته است.

چاپلوسی و تملق از آن دست صفات اکتسابی است که آدمی خودش در وجود خویش بزرگش می‌کند ، اساساً انسان متملق و نان به نرخ روز خور بیمار است ، مجرم نیست ، متملق حکم معتادی را دارد که سر یک زمان مشخص باید به یک بنده‌ای با جایگاه ویژه ابراز ارادت کند و مکانش چندان فرقی ندارد که در دفتر وکیل باشد یا وزیر ، در مقابل مقام مسئول استانی باشد یا کشوری ، فرد متملق مدح خویش را می‌گوید و می‌نویسد که گیریم طرف، دایره‌ی اختیاراتش در حد یک ده یا بخش باشد، مهم نیست ، مهم رفع حاجت فرد متملق است.

حال زمانی درد دو چندان می‌گردد که متملق از ابزاری موثر در جامعه برای تملق استفاده نماید، چاپلوسی از نانوا و کاسب محل نهایتاً منجر به دریافت خدمات خارج از نوبت می‌گردد ، اما اگر چاپلوس صاحب قلم شد ، آنگاه نه حق یک الی دو نفر که به جماعتی به گستردگی یک بخش، شهر، استان و کشور خیانت شده است.

راه درمان رهایی از دامِ خانمان‌سوز و وطن‌سوزِ چاپلوسی ، استراحت مطلق و خوردن مایعات توسط بیمار است.

متملق اگر چندماه و سال در استراحت مطلق باشد بدون دسترسی به هیچ وسیله‌ی ارتباطی ، ویژه قلم و موبایل ، ابزار چاپلوسی او محدود می‌گردد که برای ابراز ارادت به فلان مدیر و مسئول یا باید به محضر آن مقام‌مسئول شرف‌یاب شد یا دورادور و در بستر مجازی برایش دُ … دَست تکان دهیم که خوشش آید و التفاتی به چاپلوسان نماید.

اما استراحت مطلق کم کم انسان را به تنظیمات کارخانه می‌برد، البته اگر تمام گوشت و خون و پوست و جانش آلوده‌ی چاپلوسی نشده باشد.

خوردن مایعات هم خوب است، بیماری چاپلوسی از ویروس نیاز برمی‌خیزد ، برای حذف این زنجیره باید مایعات خورد تا شکممان به گرسنگی عادت کند آنوقت هیچ دود کبابی چه از داغ کردن خر باشد چه گوشت گوزن و بره و …ما را به رفتن به در خانه‌ی آن‌ صاحبِ کباب تحریک نمی‌کند.

باشد که خداوند ما را از شر همه‌ی بیماری‌ها از جمله بیماری چاپلوسی نجات دهد.