من مانده‌ام غرب با ۲۶ حرف چگونه توانست اینقدر رشد کند، غرب چرا ، همین شرق، همین کشورهای همسایه‌‌ای که ۲۸ حرفی هستند چطور می‌توانند زندگی کنند با این همه حرفِ کم و عمل زیاد!

مثلاً همین قطر که امسال قرار است میزبان جهان‌ باشد و قطعا آن افسر سابق اطلاعاتی کا‌.گ.ب هم هیچ غلطی نمی‌تواند بکند، این میزبانی جهانی تنها با داشتن ۲۸ حرف چگونه ممکن شده است!؟

خیلی سوال مهمی است که تیم مذاکره‌کننده قطری‌ها چطور بدون 《چ، پ، گ، ژ》 توانسته‌اند فیفا به آن بزرگی را قانع کنند که کشوری در وسط قاره‌ی بحران و جنگ و آشوب و تجاوز و ….بشود میزبان جام جهانی!

شما یک‌بار برگردید به عقب ، وقتی قطر ۴ رقیب گردن‌کلفت را در انتخابات زوریخ شکست داد و میزبان شد، کم‌چیزی نیست ، حذف ژاپن، ایالات متحده آمریکا ،کره جنوبی و استرالیا ، کم‌چیزی نیست، حذف آمریکا با اختلاف ۶ رای و گرفتن میزبانی کم چیزی نیست ، حالا گیریم تک‌تک رای‌ها را خریده‌ باشند، خب پول خلق شده برای خریدن همین رای‌ها که مگر انتخابات شورای شهر دوحه بوده است که رای نخرند ، کار را بسپارند به دموکراسی‌ و مردم!

اصلاً فرق ما با قطر همین است ، ما ۳۲ حرف داریم با کلی پول اما بلد نیستیم مثل قطرِ ۲۸ حرف‌دارِ ، پول‌دار ، پول خرج کنیم، ورنه فولاد مبارکه را تهاتر کنیم یک‌جا فیفا را با تمام تجهیزاتش می‌توانیم بیاوریم برای خودمان در همین زمین ۰۷ شهرستان خرم‌آباد واقع در وسط لرستان، مستقر کنیم!

شما می‌دانی مرگ ۴۰۰۰ کارگر مهاجر در مسیر آماده‌سازی ورزشگاه‌ها و محیط شهری قطر یعنی چه!؟

یعنی در قطر مرگ هم هدفمند است ، آنها آدم می‌‌آورند از نپال، هند … تا بمیرند و قطر را آباد کنند، ما برنج میاوریم از هند تا چاق شویم و گور به گور شویم!

نمی‌دانم چه شد سر از قطر درآوردم اما حرفم چیزی دیگر بود، اینکه حرف کم داریم ، قطر استثناء است که با ۲۸ حرف برای خودش کسی شده مثل باقی استثناء‌های اطرافمان ، مثل چین، ژاپن ، امارات و از این کشورهایی که هرکاری هم کنند مثل ما بلد نیستند پف‌فیل درست کنند با طعم لیمو و …

استثناء‌ها را اگر بی‌خیال شویم به این نتیجه می‌رسیم که ما امروز در مسیر موفقیت که چشم دنیا را درآورده‌ایم ویژه بعد از نفوذ آگاهانه، شجاعانه، دلسوزانه‌ی اقازاده‌‌ها در دل کشورهای کفر جهت فروش فیلترشکن و نابودی جوانان، نوجوانان، نونهالان و اساساً رده‌ی پایه کشورهای اجنبی، باید به دنبال کشف حروف جدیدی باشیم ، تا اول حرف خودمان را بفهمیم و به تفاهم برسیم و بر سر ساده‌ترین امور بر سر هم نزنیم، که همدیگر را اجنبی و دشمن نبینیم، که همه بیاییم پایین در یک سطح دور یک میز گرد بنشینیم ، بعد تازه برویم مثل این کشورهای استثنایی جهانی شویم ، بخشی از جهان شویم، با جهان شویم، جهان‌شمول شویم، جهان‌گشا شویم ، خلاصه یه چیزی تو جهان شویم!

من فکر می‌کنم برای رسیدن به این نقطه ، کمِ کم نیازمند ۴۸ حرف دیگر هستیم که با آن ۳۲ حرف بشود ۸۰ حرف ، شاید ان وقت بشود تمام من‌های ایران را جمع کرد، ما کرد و گفت حالا بروید باقی عمرتان را زندگی کنید بی حرف پس و پیش!

ششم‌ مهرماه ۱۴۰۱
نویسنده : ابوذر بابایی زاده