روزنامه کیهان نوشت: خدا دولت دکتر رئیسی را به داد مردم رساند که به فضل خدا و تدبیر دولتمردانش تولید قدرت و ثروت کند.

حالا که این دولت مردمی، پس از اقدامات اساسی موثر و زیربنایی، برای ترمیم و تعمیر خرابکاری بزرگ لیبرال‌ها قدعلم کرده و آبروی خودش را با خدا معامله کرده است، وقیح‌تر از بانیان وضع موجودی که طعنه می‌زنند و آتش می‌افروزند و شایعه می‌سازند و دل مردم را خالی می‌کنند کیست؟ اینها چه اخلاق نفرت‌آور و مشمئزکننده‌ای دارند که با مردم و کشور خود چنین می‌کنند.

امروزه آمریکا و اروپا که تحریم‌گر هستند، و ضدانقلابی که نشانی آغل و انبارمان را به شغال و کفتار داده و از تحریم علیه ایران حمایت کرده‌اند و رسانه‌های معاندی که در معرفی فرصت‌های تحریمی جدید به دشمنان، ولع دارند و منافق و دزد و اختلاسگر و نادرست و بی‌وطن و…، به اصلاح ساختار معیوب و فلج یارانه‌ها اعتراض دارند و از فقر مردم ابراز نگرانی کرده‌اند! با این اراذل که خود را به انواع قاذورات آلوده کرده‌اند، نمی‌شود سخنی گفت و پاسخ به آنها فقط «خودتان هستید» است.

روزنامه رسالت با اشاره به طرح جدید یارانه ای دولت نوشت:تفکیک بین معاند و معترض و مخالف از اوجب واجبات در این ایام است. با معاند باید قاطعانه برخورد کرد و با مخالف و معترض باید کریمانه همراهی کرد تا اولا به سمت عناد و لجبازی نرود و آن جبهه را تقویت نکند و ثانیا به سمت جبهه خودی قدم بردارد.

در این مسیر، تکلیف قطعی برخی دوستان، دفاع نکردن است! چراکه هیچ پاس گلی مثل «دفاع بد»، رقیب را در معرض گلزنی قرار نمی‌دهد. از طرفی برخی افرادی که مسلح و مجهز به علم و حلم توأمانند، باید شانه خالی نکرده و در دل میدان حرف بخورند، طعنه بشنوند، آماج تهمت‌ها و توهین‌ها قرار گیرند، فریاد بشنوند و در پاسخ، روشنگری، تبیین و ترمیم کنند. اگر تبیین، ساده بود، پیش از آن، لفظ «جهاد» نمی‌آمد.

مردم تحت فشارند و حق دارند که وقتی درد می‌کشند داد بزنند؛ مسئولان نیز باید آستانه تحمل را بالا ببرند و البته در کاهش تبعات تصمیم‌ها بکوشند. علمداری نقد و اعتراض عالمانه نیز باید در دست جریان انقلابی باشد تا هم با حفظ چارچوب و ملاحظات، این امر رخ دهد و هم در معیت مردم، اصلاح امور و ایصال الی المطلوب، محقق شود.

روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: این روز‌ها که دولت سیزدهم به قول مسئولین خود این دولت مشغول جراحی اقتصادی کشور است، دولت باید راه انتقاد سازنده را باز بگذارد تا صاحبنظران اقتصادی، اجتماعی و سیاسی حرف‌های خود را مطرح کنند و دولتمردان با استفاده از نقطه‌نظر‌های آنان متوجه ایراد‌های کار خود شوند و در حین انجام این جراحی، ایراد‌ها را برطرف کنند و مانع بدتر شدن حال این بیمار رنجور شوند.

اینکه رسانه ملی مأموریت پیدا کند در تمام بخش‌ها و از تمام شبکه‌ها به تعریف و تمجید طرح اصلاح یارانه‌ها بپردازد و هیچ صاحبنظری حق راه پیدا کردن به این رسانه برای نقد کردن آن را نداشته باشد، با هیچیک از معیار‌های جامعه آزاد منطبق نیست. اینکه اگر کسی طرح دولت را نقد کند و در روزنامه‌ای یا در فضای مجازی نظر مخالف خود را منعکس نماید، توسط عناصر وابسته به دولت متهم به همصدائی با بیگانگان شود، نقض آشکار آزادی‌های مصرح در قانون اساسی جمهوری اسلامی و تعالیم اسلام است.

دولت اگر می‌خواهد به کشور خدمت کند، باید آزادی نقد خود و عملکرد خود را تضمین و تأمین کند. سخن اصولی آیت‌الله بهشتی که می‌گفت «اجازه نمی‌دهیم هیچکس به دلیل انتقاد از خودمان و دیگر دست‌اندرکاران نظام جمهوری اسلامی تهدید یا تعقیب شود» اگر راهنمای عمل مسئولین قرار نگیرد، در اقدام امروزشان توفیقی به دست نخواهند آورد.

درباره جراحی اقتصادی مورد نظر دولت، کسی مخالفتی با تک‌نرخی کردن ارز و واقعی کردن نرخ‌ها ندارد. ایراد اینست که چاقوی این جراحی، همان چاقوی دولت نهم است که مدتهاست زنگ زده و آثار تورمی و تشدید فاصله طبقاتی و گسترش فقر را به بار آورده است.

ادامه پرداخت یارانه آنهم با گستره‌ای که شما از آن سخن می‌گوئید به منزله اینست که چاقوی جراحی زنگ‌زده‌تان را در بدن بیمار جا بگذارید و او را به عفونت و رنجوری بیشتر مبتلا کنید. شما در این جراحی سخن از آزادسازی چهار قلم کالا به میان آورده‌اید، ولی کیست که نداند آثار آزادسازی این چهار قلم به چهار هزار قلم کالا و خدمات سرایت خواهد کرد و نتیجه این خواهد شد که فقر ماندگار و فاصله طبقاتی بیشتر خواهد شد. عدالت هم اگر اکنون زخمی است، در اثر این عمل جراحی شما کاملاً قربانی خواهد شد.

این نوع جراحی کردن هنر نیست، هنر اینست که ارز ترجیحی را طوری حذف کنید و تک‌نرخی شدن ارز را بگونه‌ای عملی نمائید که بساط یارانه را جمع کنید و در تقسیم ثروت چنان عمل کنید که فاصله طبقاتی هر روز کمتر شود و عدالت بتواند جای تبعیض را بگیرد. مطمئن باشید جراحی با چاقوی زنگ‌زده جواب نخواهد داد.

روزنامه اطلاعات نوشت: این روزها سخن از یک جرّاحی بزرگ در اقتصاد کشور است؛ اما اگر در اتاق عمل، همچنان همان رزیدنت‌هایی به کار جرّاحی باشند، که آزمون و خطاهاشان در گذشته موجبات وضعیت فعلی را فراهم آورده‌، دیگر چه چیز از این بیمار باقی خواهد ماند؟

با نگاهی به کشورهایی که در ثروت طبیعی و خداداد و نیز نیروی انسانی کارآمد و متخصص، قابل مقایسه با ایران نیستند، اما در بهره‌وری موفق‌اند، درمی‌یابیم که حلقه‌ی مفقوده‌ی ما، «به‌کارگیری قابلیّت و کفایت» است؛.. واما چرا این حلقه‌ی گم‌شده- که به راحتی‌اش می‌توان پیدا کرد- به چشم بانیان وضع موجود(!) نمی‌آید؟ خدا داند!

بستن پوسته‌های ضخیم و تنیدن تارهای سخت به دور خود و راه‌ندادن متخصصان دلسوز، کاربلد، درست‌درس‌خوانده و وطن‌دوست، چه ارمغانی برای ملک و ملت خواهد داشت، که هنوز و همچنان، درِ تمامِ سطوح مدیریتی یا بر پاشنه‌ی نسل اول انقلاب می‌گردد؛ یا بر دهه‌ شصتی‌های گلچین‌شده از فلان‌جا و بهمان‌جا؟ حاشا و کلّا که سر و کلّه‌ی چهارنفر غیرآشنای ما، اما آشنا به فن و تخصص در این‌ میانه نمایان شود! استغفرالله!

اکنون که علناً سخن از جرّاحی بزرگ در بزرگ‌ترین درد کشور است، لااقل از چند جرّاح که دست سبک‌تر و دانش سنگین‌تری داشته‌باشند بهره گرفته‌شود؛ که این بیمار مضطرّ به اندازه‌ی کافی از دستِ رزیدنت‌ها و دست‌ورزانِ کارورز آزمون و خطا دیده و درد و زجر کشیده؛ دیگر به کجای جگرش می‌خواهند آزمایشی و توکّلت علی‌الله(!) چاقو بزنند؟

گویند: بر بالین امام علی علیه‌السلام پزشک یهودی آوردند. گویم: عجالتاً هنوز مسلمان‌هایی در جمع ما هستند برای جراحی و درمان این بیمار؛ اگر همچنان نگویند: «از خودِ خودِ ما نیستند!»