“هرگاه معماری، خانه‌ای برای شخصی بسازد و ساختمان آن را محکم بنا ننماید بطوری که خانه ساخته او خراب گردد و منجربه مرگ صاحب خانه گردد، آن معمار را بایستی اعدام نمود.

هرگاه این امر منجر به مرگ فرزند صاحبخانه گردد یکی از فرزندان آن معمار را بایستی اعدام نمود.

اگر این امر باعث مرگ غلام صاحبخانه گردد معمار میبایست غلامی به همان ارزش به صاحبخانه تحویل دهد.

هرگاه این امر منجر به از بین رفتن اموال گردد، معمار موظف است کلیه اشیایی را که در این حادثه از بین رفته اند بصورت اولیه مسترد نماید.

و چون او خانه‌ای را که ساخته محکم بنا ننموده، بنابر این معمار موظف است که آن خانه خراب شده را نیز با خرج خود دوباره بسازد.

اگر معمار، خانه‌ای برای شخصی بسازد ولی بنای آن را به اندازه لازم محکم ننماید به طوری که دیواری از آن فرود آید آن معمار موظف است که دیوار مزبور را با خرج خود دوباره ساخته و محکم نماید”

“چشم در برابر چشم ، دندان در برابر دندان ” کلام معروف حمورابی است ، البته می‌پذیرم که بسیاری از قوانین حمورابی ظاهری مستبدانه دارد اما در کنترل وضعیت آن‌روزگار موثر بود که او معتقد بود برای حفظ تعهد مردم به توافق‌های‌شان، باید از نقض‌کنندگان پیمان‌ به‌سختی حساب کشید!

قوانین حمورابی باید آنقدر بازدارنده باشد تا معماران بابلی با آگاهی از عقوبت سرپیچی از این قوانین در ساخت‌و‌ساز خود به دور زدن مردم نمی‌پرداختند و ساختمان‌هایی با کیفیت را تحویل مردم می‌دادند.

اساساً همه توافق کرده بودند که پای عمل خویش بمانند و در صورت کوتاهی مجازات سنگینی را تجربه کنند و همین یک عامل، کافی بود تا پیمانکاران ساختمانی برای استفاده از مصالح کم‌کیفیت و استاندارد‌های پایین مجبور شوند قید جان را بزنند و با توجه به تبعات سنگین ریزش ساختمانی که پیمانکارش مقصر باشد، کم‌فروشی در کار جای خود را به دقت در ساخت داد.

پیمانکار دیگر نیازی به ناظر نداشت که قانون تکلیف را روشن کرده بود و چه ضمانتی بالاتر از قانون و چه دلیلی بهتر از در خطر نیفتادن حیات خویش با حفاظت از حیات دیگران که در حقیقت خشت اول ساختمان را حمورابی گذاشته بود محکم و دقیق طوری که تکان نخورد و هرگز بر سر کسی فرو نریزد!