این روزها شاهد هستیم که عملکرد دولت به‌ویژه در حوزه اقتصادی و در پی اجرای طرح «مردمی‌سازی یارانه‌ها» چنان عرصه زندگی را بر ملت تنگ کرده که صدای بسیاری از نمایندگان هوادار دولت انقلابی در مجلس انقلابی نیز به اعتراض بلند می‌شود (رجوع شود به تذکر شفاهی نماینده ملایر به رییس جمهور در جلسه ۲۲ خردادماه ۱۴۰۱) و روزی نیست که شاهد انتقاد یکی از این حامیان سینه‌چاک نباشیم.

هم‌زمان با استعفای حجت‌اله عبدالملکی از وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی نیز شاهد هستیم که علاوه‌بر کارت زردِ مجلس به وزیر صمت، برخی نمایندگان ازجمله عبدالحسین روح‌الامینی پیشنهاد استعفا و کناره‌گیری چند وزیر دیگر را مطرح می‌کنند تا شاید زحمت دولت و مجلس کمتر شود.

این حجم از انتقادات و صداهایی که به‌واسطه‌ی خودی بودن، حق بلند شدن دارند را به تجمعات، تحصن‌ها و اعتصاباتی که پوشش داده نمی‌شوند اضافه کنید تا به یک رکورد باور نکردنی از پایین آمدن میزان محبوبیت دولت‌مردان در طول تاریخ انقلاب اسلامی برسید، میزانی که به قول معروف «دیده می‌شود ولی خوانده نمی‌شود» و پس از تنها ۱۰ ماه از عمر دولت، موجب شده امروز کمتر کسی، سیدابراهیم رییسی را سید محرومان خطاب کند.

مضاف بر این‌ها، آینده مبهم مذاکرات بدفرجام هسته‌ای یا همان برجام و صدور قطع‌نامه شورای حکام بر علیه ایران، نقطه تاریک دیگری است که با کوته‌فکری و برخلاف شعارهای پیشین، معیشت ملت را به مخاطره انداخته و می‌رود تا راه تنفس ملت را تنگ‌تر و سفره‌ی مردم را کوچک‌تر نماید، آن‌هم در حالی‌که به سیاق رییس دولت نهم و دهم، رییس دولت سیزدهم نیز آن‌را بی‌اثر و مضحک خوانده است.

با تمام این اوصاف، بهتر است حال که دولت و حامیان کیهانی‌اش به‌زعم خویش، مشغول بازگرداندن قطار انقلاب به ریل اصلی هستند و ملتِ غوطه‌ور در غرقابه‌ی تورم را به ساحل نجات نوید می‌دهند، شعاری در خور برای دولت و ملت پیشنهاد کنیم و آن این‌که «دولتِ مستأصل را ملتی مُستغرق باید!».