در مورد حوادث و اتفاقاتی که در جامعه می‌افتد هم این‌چنین است! متخصصان علم جامعه‌شناسی، جامعه را یک موجود زنده می‌دانند و معتقدند تا زمانی که در جامعه نقد و نظر و اعتراض و مطالبه هست؛ یعنی این‌که این جامعه هنوز به زنده ماندن امید دارد و زنده و پویا است، حتی با وجود انبوهی از مسائل و مشکلات مختلف و متعدد!

اما به محض این‌که این مقاومت از بین برود، به زبان ساده تر وقتی مردم و رسانه‌ها به عنوان مطالبه‌گران جامعه نسبت به مسائل روز بی‌تفاوت بشوند و حساس نباشند و به نوعی از اصلاح ناامید شوند و در واقع از نقد و مطالبه گری دست بردارند، شاید به‌ظاهر حال جامعه را بهتر ببینند ولی در واقع این جامعه‌ که با این حجم از بی‌تفاوتی روبرو می‌شود، نفس‌های آخرش را می‌کشد؛ بی‌انگیزگی و بی‌خیالی رسانه‌ها و کنشگران، نهادهای مدنی و فعالان اجتماعی نشان‌دهنده نوعی بیماری و سرخوردگی است. مسائل و مشکلات متعددی در نشریات مکتوب وصفحات مجازی بارها تکرار شده‌اند ولی با این اوصاف انگار همه از اصلاح این روند ناامید هستند هرچند باید امیدوار باشیم و مطابه‌گر!

مسئولان ما اما باید این موضوع را زنگ خطری بدانند!
مسئولان و مدیران زمانی‌که رسانه‌ها، کنشگران و مطالبه‌گران خاموش شوند، آن‌ را یک امتیاز قلمداد نکنند که این از نشانه‌های مرگ جامعه است.
این بار روی سخنم با مسئولان است که اجازه ندهید وضع جامعه این چنین باشد، حداقل در این زمانی که مشکلات و مسائل مردم به اوج رسیده است، عنصر پاسخگویی کنشگران و رسانه‌ها را امیدوار نگه دارید که به انتقاد و مطالبه‌گری ادامه دهند! این روند انتقادی حداقل به جامعه شوک می‌دهد، اجازه نمی‌دهد ناامیدی در آن رخنه کند؛ این‌ها نمایندگان وجدان عمومی جامعه و نمایندگان حوزه عمومی و افکار عمومی هستند، به این قشر بها بدهید و منتقدین را به‌عنوان نعمت و برکت ببینید نه ابزارهای دردسرسازی که باید از شر آنها خلاص شد…