كمبود منابع مالی ، نداشتن بخش خصوصی قوی، مهاجرت سرمایه گذاران بومی،ضعف در زير ساخت ها همچون نبود راه آهن، پروازهای یک درمیان و فرودگاه نیمه تعطیل در این کندی حرکت بی اثر نیست اما رفع این موانع نه به دست مقامات بالادستی که نیازمند وجود یک سیستم هدفمند ،دارای برنامه و درراس هرم آن مقامی مسئولیت پذیر و دارای ویژگی های مدیریتی در این منطقه جغرافیایی است که بی شک هر استان نسبت به ویژگی های مختلف سیاسی،اقتصادی ، فرهنگی و اجتماعی ان مدل مدیریتی خاصی را پذیرا می باشد.
اما در لرستان هرگز مقامی نتوانست در اما در لرستان هرگز مقامی نتوانست در چنین قامتی با چنین ویژگی هایی حاضر گردد و سکان مدیریت استان را برعهده بگیرد که اکثریت افرادی که امدند و رفتند و یا هنوز بر مسند مدیریت استان تکیه زده زده اند به دلایل مختلف یا از ابتدا و یا نیمه راه فرمان از دستشان خارج شد و چنان خارج نواختند که بعد از مدتی با صندلی لرزان خویش مواجه شدند و کیست که نداند بر صندلی لرزان مدیریت نمی توان فرمان هایی داد که منجر به رشد و توسعه گردد.
اساسا بسیاری از مدیران ما به دلایلی همچون سهم خواهی جریان در قدرت ، دلسپاری به نیروهای ناتوان ستادی ، کم توجهی به نیروهای متخصص و اهل فن و همچنین عدم توان ارتباط گیری با قدرت در مرکز ، هرگز نتوانسته اند حداقل برای ثبات صندلی خویش گامی موثر در راستای رشد استان بردارند و توسعه البته پیشکش!
در هیچ دولتی در پایتخت دل هیچ اهل قدرتی برای توسعه لرستان نتپیده است و اگر قرار است گامی برداشته شود ابتدا در همین پایین دست است و اینجا نیز که سالهاست طیف های مختلف سیاسی با پرچم چپ و راست تنها به فکر دوختن کت قدرت و ثروت برای قامت خویش بوده اند و نتیجه تن عریان استانی است که در هیچ حوزه ای موفق نشده است خود را به قد بسیاری از استان های توسعه یافته رشد دهد.
امروز دیگر برای مردم بود و نبود هیچ استانداری مهم نیست!
اینکه بازوند باشد یا زیویار ، خادمی باشد یا صابری، دهمرده یا رسولی دیگر فرقی ندارد که همان میزان که آب از دیگ دولت احمدی نژاد برای این استان جوشید همان میزان هم در دولت های روحانی و رئیسی جوشیده است که اگر دولتی مدعی باشد توانسته است لرستان را در حوزه های مختلف اقتصادی ، ….رشد دهد باید استدلال و نشانه هایش را نیز آشکار کند که هیچ رد توسعه ای در این استان حداقل برای مردم دیده نیم شود!