نه اینکه چون حال دلمان خوب نیست برخلاف سالهای قبل دیگر حال تبریک گفتن به بزرگ و کوچک این جمع را ندارم ،نه ، بلکه گیر افتاده‌ام در جاده‌ای پر از شک و تردید که تبریک برای کدام روزِ خبرنگار !

تبریک برای آن ‌۳۶۵ منهای یک روز یا فقط همان یک روز ؛ آن یک روز که گفتم تبریک ندارد ، حسرت دارد از تنهایی یک مرد در مزارشریف که چقدر ناشریف بودند آن کج‌فهم‌های همچنان خشن!

می‌ماند آن ۳۶۴ روز خبرنگار که آنهم شبیه روزگار سایر مردم این دیار است ، شبیه روز راننده تاکسی ، روز نانوا ، روز کارگر ، روز انباردار ، ….اگر روزگار شما مبارک است ، روزهای ما هم مبارک است

می‌ماند یک جمله ؛ البت جمله‌ها لعنتی گاهی نفس‌گیرند ، گاهی دست و پا گیرند، گاهی گیر می‌کنند مثل لقمه‌ی گنده‌تر از دهان اینجای آدم، اما کیفِ گفتن می‌‌ارزد به رنجیدن به اینکه بگویم روز خبرنگار ، به هرآنکس که خود را باخبر می‌داند کاغذی بدهیم با خودکاری که رنگش فرقی ندارد چه رنگی باشد و بگوییم: تو بنویس!

اصلاً هرچه می‌خواهی بنویس، حالا لازم نکرده خیلی جوگیر شویم از او در باب رسالتش بخواهیم بنویسد اصلاً بنویسد”

تابستان امسال خود را چگونه گذرانده است!؟

بگذارید بفهمیم چندتایمان هنوز یادش مانده نوشتن را ، چه دیکته باشد چه انشاء ، همین که بلد باشی بنویسی مردم دلشان خوش می‌شود که یکی هست نوشتن بلد است!

حالا گیریم نوشته‌های تو پر باشد از خط‌خطی،حرف‌های الکی، وی‌های بی‌خودی و افزود‌های کج‌کجی؛ همین که دل مردم خوش باشد که تو هستی، بس است!